غصه بی پولی خودمون کم بود باس غصه بی پولی بقیه رم بخورم

بیشتر از ی ساله ک میرم پیش محمودی واس تار. اولش ک میخاستم برم شک داشتم. هزینه کلاسش از نصف آموزشگاه ها موسیقی هم کمتر بود (جلسه ای ۱۵ میگرفت) تصمیم گرفت برم صاذق گفت یارو اسکل نباشه چون ببد نیست ارزون بگیره. گفتم حالا میرم ببینم جطوره. بعد از چند وقت دیدم خیلی خوبه ازش پرسیدم چرا شهریه ش انقد پایینه گفت اموزشگاه همینقدر میده بهم اما نمیذازن درست درمون درس بدم میگن سی دقیقه ی دقه بیشتر نشه. (بنده خدا تو خونه  هر کی بالای یک ساعت در میده.) تو این یک سال و نیم خیلی چیزا ازش یاد گرفتم و مهمتر از هر چیز ردیف رو بهم آموزش میده

امروز گفت بعد عید دیگ تهران نیست. پول پیش خونه ش کافی نیست باید بره سمت پرند یا پردیس یا بقیه شهرکای اطرف تهران خونه بگیره. میگفت نمیدونم هنرجوهامو چ کنم. همین ممر درامدم هم از بین میره):

من ک حتی اگ بره این جاها هفته ای ی روز رو میرم خونه ش واس اموزش ب هر زحمتی باشه ولی خیلی ستمه ک ی ادم با تعهد این چنینی قصد ترویج علمش و موسیقی رو داشته باشه اما شرایط اقتصادی چنین اجازه ای بهش نده. وضعیتش رفته رو مخم

ترشحات ذهنی یک بیمار بی خواب...